En zo werd er een kabouter geboren

Hier kon ik dus echt niet aan weerstaan dit weekend.

Er moest en zou aan die kabouter gewerkt worden, zo'n mooi lief exemplaartje, een nieuwe uitdaging.

Stofjes werden gekozen en patroontjes overgetekend.

Vervolgens werden de delen uitgeknipt.

Een been met schoen,

een arm met hand en

een lijf met gezicht en muts.

Zo moest het dus worden, niet zo makkelijk als je zou denken.

En zoals dikwijls gebeurt bij mij (door te haastig te zijn zegt Jos altijd) ging het niet van een leien dakje, ik keerde hem om en zag tot mijn grote verbazing dat zijn voeten naar achter stonden, verkeerd dus! Jos lachte al dat die naar "de processie van Echternach" ging, hier alom bekend als zijnde een processie waar men1 voet vooruit en 2 achteruit gaat.   Mijn moed zonk al letterlijk in mijn schoenen (haha), weer keren, lostornen en herbeginnen, niet evident want je moet weten dat armen en benen al gevuld zijn als je hem in elkaar stikt.

Maar Jos bood aan om dit rustig voor me te doen, lief hé en zo prulde hij de stiksels voor me los, waarna ik met nieuwe moed alles in elkaar naaide.

En zo werd er een kabouter geboren, ik vind hem aardig gelukt.

En achteraf bekeken, viel alles nog mee en heb ik besloten om nog een tweede te maken als ik nog ergens tijd vind.

Een schattig lief kereltje en dat vond Liene ook toen ik hem gisteren liet zien.

Ze krijgt hem nog niet, ik ga hem op de tentoonstelling nog gebruiken om te laten zien.

En zoals de meesten wel verwacht hadden, denk ik, ligt de tweede al geknipt klaar.

De knuffels van Inge Snuffel zijn echt plezant om te maken, ik zou ze echt allemaal eens willen maken die in het boek staan.  In elk geval, voor de vos en de muis heb ik al stofjes liggen, dus hou je klaar voor nog meer van dit.

Deze namiddag chemo, dus een paar brei-uurtjes voor mijn poppen.

Of mijn knuffel afgeraakt blijft een raadsel, kom dus morgen zeker kijken!